بدایه النحو – مجرورات – جلسه ۳۷
در ادامه ی مباحث نحوی۲ به مبحث مجرورات می رسیم که شامل دو بخش مضاف و حروف جر می باشد که بواسطه این دو عامل یک کلمه مجرور می شود.
مجرور به اضافه : اسمی است که یکی از حروف جر به آن اضافه شده باشد.
مجرور به حرف: اسمی است که یکی از حروف جر به آن اضافه شده باشد.
در اینجا به اولین مورد از بحث مجرورات که اضافه می باشد٬ می پردازیم.
تعریف اضافه:
نسبت تقییدیه بین یک اسم و اسم دیگر می باشد که موجب می شود اسم دوم همیشه مجرور باشد.
اضافه دارای دو رکن می باشد:
- مضاف: اسم مقدم را گویند که به اسم بعد اضافه می شود و مناسب با جایگاهش در کلام اعراب می پذیرد. مانند کلمه «یوم» در آیه ی روبرو: «وَنُفِخَ فِی الصُّورِ ذَلِکَ یَوْمُ الْوَعِیدِ»
- مضافً الیه: اسمی است که مضاف به او اضافه شده است و همیشه مجرور است.
اقسام و فائده اضافه:
این نوع از مجرورات دارای دو نوع می باشد:
- اضافه ی معنوی: این نوع اضافه در معنای کلمه مؤثر می باشد. به این صورت که اگر مضاف الیه ما معرفه باشد٬ مضاف ما کسب تعریف می کند و معرفه می شود و اگر مضاف الیه ما نکره باشد٬ مضاف کسب تخصیص می کند.
- اضافه ی لفظیه : در این نوع اضافه تنها فایده ای که به چشم می خورد٬ تخفیف لفظ مضاف از تنوین و نون تثنیه و جمع است و در معنای کلمه هیچ گونه تأثیری ندارد.مانند :«إِنَّا مُرْسِلُو النَّاقَهِ فِتْنَهً – قمر ۲۷»
احکام مضاف و مضاف الیه:
۱) مضاف الیه دائماٌ مجرور است٬ چه مفرد باشد و چه جمله.
۲)جایز نیست که بین مضاف و مضاف الیه چیزی فاصله شود.
۳) در اضافه ی معنوی واجب است که مضاف نکره باشد.
فیلم آموزشی مجرورات (جلسه ۳۷)
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.