تشنگی امام حسین علیه السلام + صوت

تشنگی امام حسین علیه السلام در کربلا مساله ای است که دل هر شنونده ای را به درد می آورد. مخصوصا تشنگی زنان و کودکان که حضرت و یارانش مخصوصا حضرت عباس علیه السلام نهایت تلاش خود را برای رساندن آب به خیمه ها کردند اما در نهایت موفق به آن نشدند و تشنه به شهادت رسیدند و کسانی که زنده ماندند به اسارت در آمدند.

در این مقاله به سوالی که درباره تشنگی امام حسین علیه السلام و یارانش پرسیده شد توسط حجه الاسلام و المسلمین سید محمد طباطبایی پاسخ داده شده است.

سوال: چرا در مقابل تعداد اندک یاران امام حسین علیه السلام ده ها هزار نفر از طرف عبیدالله که نزدیک ۳۵ هزار نفر بودند، به کربلا اعزام شدند؟ چه نیازی به این همه لشکر بود؟ چرا با وجود همسر و فرزندان همراه امام سه روز آب به روی آنها بسته شد؟ و تازاندن اسب به بدن مطهر امام حسین علیه السلام و شهداء آن هم جلوی چشم زنان و فرزندان چه توجیهی دارد؟

خلق حادثه کربلا توسط عبیدالله برای سه هدف مهم بود که هسته مرکزی این اهداف بیعت گرفتن از امام حسین علیه السلام بود به این شکل است که امام قبول بیعت نکرد و از مدینه به مکه رفت و چند ماهی در آنجا بود و بعد به دعوت کوفیان به کوفه رفت.

حضرت این بیعت را نپذیرفت و فرمود: ( و مثلی لا یبایع مثله ) یعنی در طول تاریخ هر جریانی مثل یزید به وجود آمد هیچ کسی مثل من نباید با او بیعت کند. یعنی بیعت کردن با یزید اصلا معنایی ندارد.

در نتیجه راهی برای امثال یزید باقی نمی ماند مگر اینکه حضرت را به شهادت برسانند. شهادت حضرت با توجه به جایگاهی که حضرت در جامعه اسلامی دارد و ضعفی که شخصیت یزید دارد و حاکمیتی که قرار است پیدا کند چون در ابتدای کار قرار داشت قطع کار خیلی سخت بود و دارای هزینه زیادی بود.

معرفی شخصیت های مختلف

بنابراین در یک طرحی کاملا موفق عبیدالله که یک مغز شیطانی فوق العاده بود و کارهای عجیبی مثلا در شهادت مسلم انجام داده بود و فقط او می توانست حادثه کربلا را رقم بزند این کار را انجام داد. و یزید قضیه بیعت نکردن حضرت را به یک برگ برنده تبدیل کرد و افکار عمومی را توجیه کرد برای کاری که قرار بود در عاشورا بکند.

اما مسئله و هدف مهمتری که عبیدالله در نظر داشت انقلاب هویت اجتماعی کوفه بود. یعنی کوفه دارای یک هویت اجتماعی است و مردم کوفه پایگاهی برای یک فکر هستند که قصد داشت ۱۸۰ درجه آن را برگرداند که شکست خورد.

عثمان بعد از عمر حدود ۱۳ سال حاکمیت دارد و حکومت و حاکمیت جالبی دارد و یک حکومت فامیلی کامل را به راه انداخته بود. برادر خودش ولید بن عقبه را حاکم کوفه کرد. شخصیتی که در قرآن به او فاسق اطلاق شده است و شراب می خورد.

معاویه را در ابتدا عمر منصوب کرد و بعد از آن عثمان او را به پا کرد که او هم حاکم شام شد.

مروان بن حکم هم از دیگر شخصیت هایی است که پیامبر خودش و پدرش را از مدینه اخراج کرد و به طائف تبعید کرده بود ولی عثمان که به خلافت رسید در اولین فرصت این دو را برگرداند و به آنها بذل و بخشش های فراوان کرد و مروان را به مقام کتابت خودش رساند و بقیه بستگانش را به مصادر حکومتی منصوب کرد و بذل و بخشش های فراوان کرد و فدک حضرت زهرا سلام الله علیها را به مروان بخشید.

علی علیه السلام در خطبه شقشقیه می فرماید عثمان شخصیتی است که بین آشپزخانه و دستشویی در حرکت است و اشاره به شکم بارگی عثمان دارد و بستگانش هم مثل او هستند و بیت المال را غارت کردند.

اعتراض مردم

بالاخره مردم به ستوه آمدند و فریاد جامعه بلند شد و اطراف جامعه جمعیت معترض وارد مدینه شدند و آمدند و گفتند که عثمان باید از خلافت برود.

عثمان حضرت علی علیه السلام را واسطه قرار داد و گفت به مردم بگو من توبه می کنم و تسلیم هستم و افراد ناصالح را برکنار می کنم و دیگر کارهای خودم را تکرار نمی کنم و بر سر منبر رفت و صیغه استغفار را جاری کرد و مردم راضی شدند.

مردم در حال بازگشت بودند که پیکی را که به صورت مخفیانه در حرکت بودند را دستگیر کردند که نامه ای از عثمان داشتند که در آن نامه به حاکم مصر دستور داده بود افرادی که به سمت شما می آیند فلانی را بکشید و فلانی را اسیر کن و …

مردم دیدند که عثمان تغییری نکرده است برگشتند و خانه اش را محاصره کردند و چهل روز در محاصره بود و آب و غذا را بر او قطع کردند که در این میان عثمان از افراد زیادی از جمله همسران پیامبر و معاویه درخواست کرد که به فریادش برسند.

علی علیه السلام خیلی تلاش کرد و موفق شد چند دفعه به ایشان آب رساند و همچنین امه حبیبه هم تلاش زیادی در رساندن آب به او کرد. امه حبیبه بعدها پیراهن خونی عثمان را پیش معاویه برد که به پیراهن عثمان شناخته می شود.

افراد زیادی از خانه عثمان محافظت می کردند که برای او اتفاقی نیفتد از جمله آنها مروان بن حکم و امام حسن علیه السلام بود. علی علیه السلام هم تلاش زیادی کرد تا مردم پراکنده شوند ولی مردم زیادی به او حمله کردند و او را کشتند.

رفتار شخصیت ها در قبال خون عثمان

حضرت علی علیه السلام در نهج البلاغه به ابن عباس فرمودند: اینها که اینقدر از من خونخواهی عثمان می کنند و مرا متهم می کنند، من کسی بودم که آنقدر از عثمان حمایت کردم ترسیدم گنهکار باشم.

امام حسن علیه السلام و قنبر غلام علی علیه السلام در حمایت از عثمان زخمی شدند.

عایشه زمانی که عثمان مقرری او را کم کرد در مسجد فریاد می زد بکشید او را که شبیه کفتار شده است و به درستی که او کافر شده است. اما خود بعدها از خونخواهان عثمان شد.

طلحه که بیشترین تحریک را برای کشتن عثمان داشت بعدا برای رد گم کردن و برای اینکه کسی از او خونخواهی نکند خودش خونخواه عثمان شد. اگر چه در جنگ جمل این اتفاق افتاد و مروان حکم که در سپاه عایشه بود به صورت مخفیانه طلحه را از پشت مورد هدف قرار داد و او را کشت.

زبیر که از دیگر خونخواهان عثمان بود می گفت بکشید عثمان را که دینتان را تغییر داد که در قیامت لاشه ای در صراط است.

اما معاویه که بزرگ ترین خونخواه عثمان شد کسی بود که ۱۲ هزار لشکر ترتیب داده بود و در مرزهای شام نگه داشته بود و نماینده ای نزد عثمان فرستاد و عثمان از او پرسید چرا معاویه نمی آید و خودش جواب داد که من می دانم که او منتظر است من کشته شوم تا بزرگترین بهره برداری را از خون من بکند.

و مدام به امام علی علیه السلام نامه می نوشت که چرا خونخواهی عثمان را نمی کشید و مقصرین را مجازات نمی کنید امام جواب داد که تو بیشترین مقصر در این قضیه هستی.

عمر و عاص اقرار می کند و می گوید من تلاش زیادی در شورش مردم علیه عثمان کردم تا بر علیه او شورش کنند و او را بکشند و وقتی خبر قتل عثمان را می شنود خوشحال می شود.

شیعه علی و شیعه عثمان

بعد از قتل عثمان خونخواهان دروغین عثمان سر برآوردند و در برابر علی علیه السلام یک دو قطبی بسیار عظیمی به نام شیعه علی و شیعه عثمان و را به وجود آوردند که تا قرن ها ادامه پیدا کرد.

شیعیان عثمان گفتند که علی علیه السلام یا یارانش با سکوت خود در قتل عثمان شریک هستند و ایشان مشروعیت ندارد و باید حکومت را تحویل دهد و عایشه و طلحه و زبیر جنگی به نام جنگ جمل را به راه انداختند.

و بعد از این قضایا بود که گفتند بعد از پیامبر سه خلیفه مشروعیت دارند و خلیفه چهارم که علی باشد مشروعیت ندارد و دوران او دوران فتنه است و حتی بعضی از شعرا درباره عثمان شعری به این مضمون گفتند که عثمان از نظر شخصیت برتر از علی است.

آقای ابن حجر عثقلانی در کتابش تصریح می کند که بعد از دوران خلفای ثلاث دوران فتنه است و یک عنوان عقیدتی به عنوان تثلیث درست شد به این معنا که ما سه خلیفه بیشتر نداریم.

نمونه های تاریخی تقابل شیعه علی و شیعه عثمان

تقابل شیعه عثمان و شیعه علی از حوادثی مثل شیوه و کیفیت قتل عثمان به وجود آمد و خیلی خوب روی این قضایا کار کردند و تقابل سازی ایجاد کردند و قضیه منع آب از عثمان را نماد کردند برای این تقابل و گفتند که علی منع آب کرد و سنگ باران کردن جنازه عثمان و به زمین انداختن و لگدمال کردن آن را خوب برجسته سازی کردند و بعدها از آن استفاده کردند.

حالا ببینید بعضی از این موارد در تاریخ چطور مورد استفاده قرار گرفتند. مثلا وقتی خبر شهادت امام حسین علیه السلام به مدینه رسید عمرو بن سعید که حاکم مدینه بود وقتی صدای شیون و فریاد زنان هاشمی را شنید با خنده گفت این شیون در مقابل شیونی است که بر عثمان شد.

در جنگ صفین معاویه علی و یارانش را از دسترسی به آب منع کردند و نگذاشتند آنها آب بنوشند. برای اینکه گفتند شما آب را بر عثمان بستند. منع آب در کربلا هم ناشی از همین تقابل ها و مبتنی بر قضیه منع آب از عثمان بود.

در فضای شخصی هم همین گونه بود که وقتی مسلم اسیر شد و در دار الاماره کوفه تقاضای آب کرد او را منع از آب کردند که این هم ناشی از همان قضیه عثمان بود.

و بعد از این قضایا شعاری را به نام ( یا لثارات العثمان ) ما خونخواه عثمانیم را علم کردند که این شعار قبلا شعار لشکر معاویه در صفین بود که از خون عثمان بهره ها برد.

زمان تشییع جنازه امام حسن علیه السلام که تشییع شد به سمت قبر مطهر پیامبر که عایشه و مروان بن حکم نگذاشتند و تیرباران جسد مبارک حضرت هم ناشی از سنگسار کردن جنازه عثمان بود.

وقتی گفتند که حسن علیه السلام نوه ی پیامبر است چرا نمی گذارید کنار پیامبر دفن شود گفتند چطور آنها نگذاشتند عثمان در بقیع دفن شود و او را مجبور کردند در قبرستانی که یهودی ها در آن دفن می شوند دفن شود.

این تفکر آنقدر گسترش پیدا کرد که وقتی امام حسین علیه السلام خواستند به سمت کوفه حرکت کنند ابن عباس با حضرت صحبت کرد و تلاش کرد که ایشان را منصرف کند و گفت می ترسم شما مثل عثمان در مقابل اهل بیت خودت کشته شوی.

یعنی این تفکر وجود داشت که آنها می خواهند انتقام خون عثمان را بگیرند. حال ربط این اتفاقات به کوفه چیست؟

چرا کوفه مرکز شیعه علوی شد؟

هر اتفاق و جریانی در هر کجای عالم مرکز و نقطه مرکزی دارد. مرکز جریانات شیه عثمان در دمشق و شامات و با رهبری معاویه است و مرکز شیعه علوی در کوفه با رهبری علی علیه السلام است.

علی علیه السلام در نهج البلاغه می فرماید: شما در تمام جامعه اسلامی محبت و عشقتان به پیامبر و اهل بیت از همه بیشتر است و من از تمام شهرها کوفه را انتخاب کردم و من بهترین گزینش گر هستم.

بهترین شهر از جهت اجتماعی و مردم کوفه است. شما بزرگان عرب هستید و شما سران شرف و جلو داران شرف در عرب هستید. شما یادگار اسلام و بازمانده مسلمانان هستید.

هدف عبیدالله از خلق حادثه عاشورا

عبیدالله فوق تخصص جنگ روانی در جامعه آن روز بود که سه هدف کلی را از خلق حادثه عاشورا داشت.

۱٫   برخورد با عدم بیعت امام حسین علیه السلام را تبدیل به قصاص جنایت کرد.

۲٫   مرکز مخالفین حکومت یا همان جامعه کوفه را از هویت تهی کرد و متلاشی کرد.

۳٫   مدال افتخار شکست جریان مخالف خودش را به سینه خودش زد و خودش را آماده می کرد تا در بالاترین سطح به مناصب فکر کند.

قتل عثمان بهانه ای شد برای تمام مخالفین علی علیه السلام برای ایجاد یک خط سیاسی-اجتماعی به نام شیعه عثمانی در مقابل شیعه علی و خلافت و حکومت حضرت علی علیه السلام.

از قتل عثمان نمادی ساختند و آن را برای متهم کردن طرف مقابل علم کردند و گفتند شما در برابر قتل عثمان مقصر هستید و باید قصاص شوید. آنقدر درباره این قضیه تبلیغ هم کردند و گسترش دادند که بعضی از بزرگان کوفه مثل زهیر بن قین را هم تحت تاثیر قرار دادند و او را عثمانی کردند.

یزید به عبیدالله که والی کوفه بود دستور داد که کوفه در خطر است و مسلم برای بیعت به آنجا آمده است.

عبیدالله با سرعت فوق العاده به کوفه آمد و مسلم و جریانش را شکست داد. وقتی فهمیدند که حسین علیه السلام به سمت کوفه حرکت کرد امنیت کوفه را افزایش داد تا امکان ورود امام را کاهش دهد و تمام رفت و آمدهای کوفه را کنترل می کردند.

آغاز حوادث کربلاء

در قادسیه چهار هزار لشکر به فرماندهی حسین بن نمیر آماده هستند که هزار نفر را با حر فرستاد تا جلوی امام را بگیرد.

اما حر تلاش زیادی کرد تا وارد جنگ با امام نشود لذا نامه ای به حر رسید که بر حسین سخت بگیر و آنها را در بیابانی بی آب و علف و بی حصار و بی آب فرود بیاور تا بتوانند راحت جنگ کنند و دسترسی به آب نداشته باشند.

روز سوم محرم عمر سعد از راه می رسد. او پسر سعد ابی وقاص است. سعد فاتح قادسیه است و سردار بزرگ اسلام در فتوحات است و اولین والی کوفه است. عمر بن سعد وقتی فهمید که باید با حسین بجنگد یک روز مردد بود که این کار را بکند یا نه. افراد زیادی هم او را از این کار منع کردند ولی با طمع حکومت ری نهایتا قبول کرد.

انتخاب عبیدالله بسیار دقیق بود و خصوصیات عمر سعد را خوب می دانست. وقتی شیخ با شرافت ترین قبیله در کوفه که فخر کوفیان بودند به چنین جنایتی دست بزند باید فاتحه آن جامعه را خواند.

اما اینکه قصد آنها اصلا بیعت گرفتن خالی از امام نبود اینجا مشخص می شود که عمر از امام می /رسد برای چه به کوفه آمدی که امام جواب می دهد به خاطر درخواست ها و نامه های مردم که اگر بیعت کردند می مانیم و در غیر این صورت برمی گردیم.

عمر برای امام می نویسد حالا با یزید بیعت بکن تا بعدا تصمیم بگیریم. یعنی بیعت کردن کافی نیست. عمر نامه ای به عبیدالله می نویسد که عبیدالله فهمید این قضیه خیلی جدی است.

امام عمر را دعوت کرد تا به لشکر او بپیوندد که عمر گفت من می ترسم که خانه ام را خراب کنند و مزارع را از من می گیرند که حضرت فرمود من همه را جبران می کنم. تا اینکه قضیه حکومت ری را گفت که امام فرمود تو از گندم ری نخواهی خورد.

علت اینکه این همه لشکر به جنگ با امام رفته بودند این بود که عبیدالله تصریح کرده بود که تمام مردان کوفه که توان جنگیدن دارند و می توانند شمشیر در دست بگیرند باید به کربلا برای جنگ با حسین علیه السلام بروند. یک نفر را در کوچه های کوفه گرفتند و گفتند شما چرا به جبهه نرفتید گفت من برای گرفتن ارث برادرم که از دنیا رفته است به کوفه آمدم. اما به او هم مجال ندادند و او را کشتند که با این کارها چنان ترسی در دل مردم کوفه افتاد که تمام جنگجویان کوفه که حدود ۱۰۰ هزار نفر بودند عازم کربلا برای جنگ با امام شدند اما خیلی از جنگجویان در بین راه فرار می کردند و جرات پیوستن به لشکر امام را هم نداشتند.

از این صد هزار نفر طبق تصریح تاریخ ۳۰ تا ۳۵ هزار نفر بودند. لذا لشکر مختار حود ۶۰ هزار نفر بودند که از این حدود ۳۰ هزار نفر انتقام گرفتند.

عبیدالله حدود روز هفتم نامه ای به عمر سعد نوشت که بین حسین و یارانش با آب مانع شو و نگذار یک قطره آب به آنها برسد ( کما صنع بالتقی الزکی المظلوم عثمان!!! ) همانطوری که با مرد با تقوا پاک و مظلوم عثمان این کار را کردند.

این نماد سازی است که در اینجا مجدد اتفاق افتاد و بهانه ای برای بستن آب به روی امام و لشکریانش شد.

با توجه به اینکه امام و یارانش در حال روشنگری بودند و حتی چندین نفر به لشکر امام پیوستند این خوف وجود داشت که اگر ذره ای دیگر زمان به آنها بدهند بسیار متضرر می شوند.

لذا صبح روز نهم نامه عبیدالله به عمر سعد می رسد که شمربن ذالجوشن این نامه را آورد که مضمون نامه این بود که ( من شما را نفرستادم که نسبت به حسین بی تفاوت باشی و کاری به کارش نداشته باشی و به او مهلت دهی و سلامتی آرزو کنی یا شور و شفاعت کنی نزد ما. دقت کن اگر تسلیم شدند آنها را دست بسته به نزد ما بفرست در غیر اینصورت آنها را با هجوم لشکر بکش و مُثله کن که مستحق این هستند و بر سینه و پشت حسین اسب بتازان چون قاطع رحم بریده از امت و ظلوم است )

همه کلمات این نامه ارجاع به قتل عثمان دارد. که می خواهند بگویند شما از عثمان قطع رحم کردید و از امت کناره گرفتید و علی علیه السلام آمد و کاری کرد که امت نمی پسندیدند و شما ظلوم بودید.

 ادامه متن نامه این است که عبیدالله می نویسد که من عهد کردم که اگر حسین را کشتم با او این کار را بکنم و اگر عمر سعد این کار را نکرد تو ( شمر ) فرماندهی لشکر را به دست بگیر و حسین را بکش و سرش را برای من بیاور.

عناصر نمادین قتل عثمان را در کربلا به منصه ظهور رساندند که عبارت بودند از:

۱٫   منع آب از عثمان و خانواده اش ( بستن آّب به روی امام و خانواده اش )

۲٫   سنگ باران جنازه عثمان ( سنگباران جنازه مطهر سیدالشهداء و برخی از یارانش )

۳٫   لگد مال کردن جسد عثمان و شکستن استخوانهایش ( تازاندن اسب بر جنازه های امام و یارانش )

۴٫   دفن بدون نماز و کفن عثمان

۵٫   دفن در قبرستان یهودیان و نامناسب ( دفن امام در بیابان بی آب و علف )

عبیدالله با این کار خواست به همگان نشان دهد که من به عنوان خونخواه عثمان خون او را قصاص کردم.

برای گوش کردن به دوره کامل صوتی شبهات عاشورایی می توانید اینجا کلیک کنید